موسسه آموزش عالي حوزوي فاطمیه دامغان

وَلَا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ ۖ مَا عَلَيْكَ مِنْ حِسَابِهِمْ مِنْ شَيْءٍ وَمَا مِنْ حِسَابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْءٍ فَتَطْرُدَهُمْ فَتَكُونَ مِنَ الظَّالِمِينَ(سوره‌انعام ــ‌آیه ‌۵۲)

و آنان كه بامدادان و شامگاهان پروردگارشان را می‌خوانند [و با این خواندن‌] خشنودی او را می‌خواهند، از نزد خود مران. نه چیزی از حساب [عمل‌] آنان بر عهده توست، و نه چیزی از حساب [كار] تو بر عهده آنان است كه آنان را برانی و [به سبب راندنشان‌] از ستمكاران باشی.

مى‌دانيم در مسيحيّت كنونى دايرۀ اختيارات رؤساى مذهبى به طرز مضحكى توسعه يافته تا آنجا كه آنها براى خود حقّ بخشيدن گناه قائل هستند، و به همين جهت مى‌توانند كسانى را با كوچكترين چيزى طرد و تكفير كنند، و يا بپذيرند.

قرآن در آيۀ فوق و آيات ديگر صريحاً يادآور مى‌شود كه نه تنها علماى مذهبى، بلكه شخص پيامبر «صلّى اللّه عليه و آله» نيز حقّ طرد كسى را كه اظهار ايمان مى‌كند، و كارى كه موجب خروج از اسلام بشود، انجام نداده، ندارد.

آمرزش گناه و حساب و كتاب بندگان تنها به دست خداست، و هيچ كس جز او حقّ دخالت در چنين كارى ندارد.

نمونه