موسسه آموزش عالي حوزوي فاطمیه دامغان

یک ثانیه از عمر دراز شب یلدا

باعث شده تا صبح به یادش بنشینیم

ده قرن ز عمر پسرفاطمه بگذشت

یک شب نشد از داغ فراقش بنشینیم!

 احمد بن فارس ادیب از اساتید شیخ صدوق می‌گوید:
راشد همدانی از مردم هَمَدان به حج می‌رود. هنگام بازگشت، کاروان در بیابانی منزل می‌کنند تا شب را به روز آورند.

مرد، در انتهای کاروان به خواب رفته بود. وقتی که از حرارت آفتاب بیدار شد، کاروان رفته بود و اثری از آن به جای نمانده بود.

حاجی همدانی در این زمینه می‌گوید:
در آن لحظه وحشت‌زده از جا برخاستم و بدون آن‌که بدانم به کجا می‌روم، با توکل به خدا به راه افتادم. مقداری راه رفته بودم که سرزمین سبز و خرمی را دیدم و در وسط آن منطقه سرسبز، خانه‌ای را دیدم که دربانی بر درِ آن ایستاده است. به سوی دربان رفتم، تا مرا راهنمایی کند.

دربان، مرا با خوشرویی پذیرفت و بعد از اجازه گرفتن از صاحبخانه مرا به درون خانه نزد صاحبخانه برد. جوانی در اتاق نشسته بود و در بالای سرش شمشیر بلندی از سقف آویزان بود. سیمای آن جوان مانند ماه شب چهارده می درخشید. سلام کردم بعد از پاسخ فرمود: می‌دانی من که هستم. گفتم: نه.

فرمود: من قائم آل محمد هستم. من آن کسی هستم که در آخرالزمان ظهور خواهم کرد و جهان را پر از عدل و داد خواهم کرد؛ وقتی که از ظلم و بیداد پر شده باشد.

تا این سخن را شنیدم، به رو بر زمین افتادم و چهره‌ام را به خاک ساییدم. فرمود: این کار را نکن سرت را بلند کن.من اطاعت کردم. سپس فرمود: تو فلانی هستی و نام مرا بر زبان آورد. از شهری هستی که در دامن کوه قرار دارد و هَمَدانش گویند.

گفتم: آری سرورم چنین است.

فرمود: می‌خواهی نزد خانواده‌ات بازگردی.

گفتم: بلی ای آقای من، و به آنان مژده دیدار شما را خواهم داد.

حضرتش به خادم اشاره‌ای فرمود.خادم، دستم را گرفت و کیسه‌ای به من داد و چند قدم همراه من برداشت که من تپّه و ماهورها و درختانی و مناره مسجدی را دیدم.

صفحات: 1· 2