موسسه آموزش عالي حوزوي فاطمیه دامغان

در کتاب روضه الصفا آمده است:
لقمان به زندان رفت و سبب آزادی لقمان این بود که سالی مولایش به او دستور داد در مزرعه کنجد بکارد.وقتی بعد از مدتی به مزرعه رفت دید لقمان جو کاشته است.
او را خواست و گفت: چرا چنین کردی؟!
جواب داد: تصور کردم از جو کاشتن می‌توان کنجد به دست آورد.
خواجه گفت:منشا این تصور باطل چیست؟
گفت: زیرا می بینم تو با وجود کارهای زشت امید بهشت داری، با خود اندیشیدم اگر افعال و کارهای زشت و ناپسند،نتیجه ی مغفرت و آمرزش دارد (بدون توبه کردن)،پس از جو هم می توان کنجد به دست آورد.
مولا از این تذکر بیدار شد و از کارهای زشت دست برداشت و او را آزاد کرد.

وقتی تو زندگی و اعمال و رفتار خیلی از انسان ها دقت می کنیم می‌بینیم همه خدا وبهشتش را دوست دارند ولی توجه ندارند که خدا در قبال انجام چه کارهایی به بندگانش بهشت را پاداش می دهد و در قبال انجام چه کارهایی بندگان را راهی دوزخ می کند.
می دانیم خدااز کارهایی هم چون دروغ،غیبت،دزدی و….نهی نموده است ولی گاهی مرتکب این امور می شویم پس ما که بهشت را دوست داریم نباید با کاشت جو امید به برداشت کنجد داشته باشیم.
بیایید بیشتر به کارهایی که انجام می دهیم دقت کنیم.