موسسه آموزش عالي حوزوي فاطمیه دامغان

?إِن تُصِبْكَ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ ۖ وَإِن تُصِبْكَ مُصِيبَةٌ يَقُولُوا قَدْ أَخَذْنَا أَمْرَنَا مِن قَبْلُ وَيَتَوَلَّوا وَّهُمْ فَرِحُونَ.

?اگر نیکى به تو رسد، آنها را ناراحت مى کند و اگر مصیبتى به تو رسد، مى گویند: «ما تصمیم خود را از پیش گرفته ایم.» و (از نزد تو) باز مى گردند در حالى که خوشحالند.(سوره مبارکه توبه/ آیه ۵۰)

در این آیات، به یکى دیگر از صفات منافقان و نشانه‌هاى آنها اشاره شده و بحثى را که در آیات گذشته و آینده پیرامون نشانه‌هاى منافقان بود، تکمیل مى کند.
نخست مى فرماید: اگر نیکى به تو رسد آنها را ناراحت مى کند.
خواه این خیر و نیکى، پیروزى بر دشمن باشد یا غنائم جنگى، و خواه پیشرفت‌هاى دیگر.
این ناراحتى دلیل عداوت باطنى و فقدان ایمان آنها است، چگونه ممکن است کسى کمترین بهره از ایمان داشته باشد و از پیروزى پیامبر خدا و یا حتى یک فرد با ایمان عادى ناراحت شود؟
پس از آن مى افزاید: ولى در مقابل، اگر مصیبتى به تو برسد و گرفتار مشکلى شوى با خوشحالى مى گویند: ما از جلو پیش بینى چنین مسائلى را مى کردیم، و تصمیم لازم را گرفتیم (وَ إِنْ تُصِبْکَ مُصیبَةٌ یَقُولُوا قَدْ أَخَذْنا أَمْرَنا مِنْ قَبْلُ) و خود را از این پرتگاه رهائى بخشیدیم!
و هنگامى که به خانه هاى خود باز مى گردند، از شکست یا مصیبت یا ناراحتى شما خوشحالند.
این منافقان کوردل، از هر فرصتى به نفع خود استفاده و لاف عقل و درایت مى زنند که این عقل و تدبیر ما بود که موجب شد در فلان میدان شرکت نکنیم و مشکلاتى که دامن دیگران را ـ بر اثر نداشتن عقل و درایت گرفت ـ دامان ما را نگیرد، این سخن را چنان مى گویند که گویى از خوشحالى در پوست نمى گنجند!

تفسیر نمونه