موسسه آموزش عالي حوزوي فاطمیه دامغان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ هَلْ أَتَىٰ عَلَى الْإِنسَانِ حِينٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُن شَيْئًا مَّذْكُورًا

*بنام خداوند بخشنده مهربان* آیا این گونه نیست که زمانى طولانى از روزگار بر انسان گذشت که چیز قابل ذکرى نبود؟!(انسان/۱)

آرى، ذرات وجود او هر کدام در گوشه‌اى پراکنده بود، در میان خاک ها، در لابلاى قطرات آب دریاها، در هوائى که در جوّ زمین وجود دارد، مواد اصلى وجود او هر کدام در گوشه یکى از این سه محیط پهناور افتاده بود، و او در میان آنها در حقیقت گم شده، و هیچ قابل ذکر نبود.

در تفسیر جمله لَمْ یَکُنْ شَیْئاً مَذْکُوراً: چیز قابل ذکرى نبود نیز نظرات دیگرى اظهار شده است، از جمله این که: انسان به هنگامى که در عالم نطفه و جنین بود، موجود قابل ذکرى نبود، ولى بعداً که مراحل تکامل را پیمود به موجودى قابل ذکر تبدیل شد.

تفسیر نمونه