روزى كه چشمها از حركت باز مى‌ايستد
وَلَا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ غَافِلًا عَمَّا يَعْمَلُ الظَّالِمُونَ ۚ إِنَّمَا يُؤَخِّرُهُمْ لِيَوْمٍ تَشْخَصُ فِيهِ الْأَبْصَارُ (سوره ابراهیم ــ آیه ۴۲)
و خدا را از آنچه ستمكاران انجام می‌دهند، بی‌خبر مپندار؛ مسلّماً [كیفر] آنان را برای روزی كه چشمها در آن خیره می‌شود به تأخیر می‌اندازد.
در اينجا وضع ظالمان و ستمگران را در روز قیامت مجسّم مى‌سازد. نخست با لحنى تهديد آميز (تهديدى نسبت به ظالمان و ستمگران) چنين آغاز مى‌كند: اى پيامبر! گمان مبر كه خداوند، از آنچه ظالمان انجام مى‌دهند، غافل است». اين سخن در حقيقت پاسخى است به سؤال كسانى كه مى‌گويند اگر اين عالم خدايى دارد، خدايى عادل و دادگر، پس چرا ظالمان را به حال خود رها كرده است؟
قرآن در برابر اين سؤال مى‌گويد: خدا هرگز غافل نيست، اگر به فوريت آنها را مجازات نمى‌كند به خاطر آن است كه اين جهان ميدان و محل آزمايش و پرورش انسانهاست، و اين هدف بدون آزادى ممكن نيست.
سپس مى‌گويد: «خدا مجازات آنها را به روزى تأخير مى‌اندازد كه در آن روز، چشمها (از شدّت ترس و وحشت) از حركت مى‌ايستد و به يك نقطه دوخته شده، بى‌حركت مى‌مانند».
برگزیده تفسیر نمونه
