موسسه آموزش عالي حوزوي فاطمیه دامغان

روز اول ماه رمضان بود، روزه گرفتم، رفتم اداره و تازه با یک آقایى به اصطلاح هم میز و آشنا شده بودم. او هم روزه مى‏گرفت. بعد از یکى دو ساعت آن رفیقم گفت: فلانى! من مى‏خواهم یک تذکرى به شما بدهم.

گفتم: بفرمایید. گفت: من خیلى از شما معذرت مى‏خواهم که این تذکر را مى‏دهم ولى خوب لازم مى‏دانم که این تذکر را بدهم، از اخلاق بد خودم است، چه عرض کنم. من یک چنین اخلاق بدى دارم که در ماه رمضان که روزه مى‏گیرم عصبانى مى‏شوم، خیلى هم عصبانى مى‏شوم. وقتى هم که عصبانى مى‏شوم دیگر هرچه به دهانم مى‏آید مى‏گویم، حرف بد مى‏گویم، فحش مى‏دهم، توهین مى‏کنم. ممکن است در این ماه رمضان به جنابعالى جسارتى بکنم. خواهش مى‏کنم اگر چنین شد، دیگر روزه است، اخلاق من است، خیلى ببخشید.

با خود گفتم عجب کارى شد، این مرد روز اول ماه رمضان آمد با ما اتمام حجت کرد. حالا ما یک ماه رمضان تمام باید از او فحش بشنویم، چون روز اول ماه رمضان گفته اخلاق من این است. سپس به او گفتم که عجب تذکر بجایى دادى! اتفاقاً اخلاق من هم همین‏طور است و بلکه بدتر، در حال روزه عصبانى مى‏شوم، یک وقت مى‏بینى که این دوات را برداشتم و پراندم به سرت. گفت: عجب! خیلى اخلاق بدى است. پس خوب است هر دومان مواظب باشیم.

(مجموعه ‏آثار شهید مطهرى ج۲۲ ‏ص۳۸۴)