موسسه آموزش عالي حوزوي فاطمیه دامغان

وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ

و براى کسى که از مقام پروردگارش خائف است، دو باغ بهشتى است.(الرحمن/۴۶)

خوف از مقام پروردگار یا به معنى خوف از مواقف قیامت و حضور در پیشگاه او براى حساب است، و یا به معنى خوف از مقام علمى خدا و مراقبت دائمى او نسبت به همه انسانها است.
در اینجا تفسیر دیگری است که: منظور ترس از خدا است، نه به خاطر آتش دوزخ و طمع در نعیم بهشت، بلکه تنها به خاطر مقام پروردگار و جلال او خائف است.

و نیز تفسیر دیگری، وجود دارد که: منظور از مقام پروردگار ، مقام عدالت او است; چرا که ذات مقدس او مایه خوف نیست، بلکه، خوف از عدالت او است، و خوف از عدالت نیز، بازگشت به خوف از اعمال خود انسان مى کند; زیرا کسى که پاک است از محاسبه اش چه باک است؟

البته خوف از پروردگار، سرچشمه هاى مختلفى دارد: گاه، همان اعمال ناپاک و افکار آلوده است، و گاه، مقربان به خاطر قرب به ذات پاکش، کمترین ترک اولى و غفلت، مایه وحشت آنها است، و گاه، بدون همه اینها هنگامى که تصور آن ذات نامحدود و عظمت بى انتها را مى کنند، در مقابل او احساس حقارت کرده و حالت خوف به آنها دست مى دهد، این خوفى است که از نهایت معرفت پروردگار حاصل مى شود و مخصوص عارفان و مخلصان درگاه او است.

تفسیر نمونه