موسسه آموزش عالي حوزوي فاطمیه دامغان

حضرت رسول اکرم (ص) فرمودند : « زینه العلم الاحسان [1]زینت علم احسان است » یک مصداق احسان این است که روحانی باید بذل و بخشش داشته باشد (هم بخشش معنوی مثل علم و هم بخشش مادی مثل پول ، نه اینکه در میان مردم از انفاق صحبت کند ولی خودش یک تومان هم به کسی ندهد ، بلکه اگر توانایی دارد ) به فقرا و عوام الناس و طلاب و سادات و محتاجین ، و به همه کمک کند . البته خدا هم پول به او می رساند .

حضرت استاد مجتهدی می فرمایند : هر چه پول برای من می رسد خرج می کنم ، خدا هم هیچ وقت ما را بی پول نگذاشته است.

یک طلبه باید قیافه طلبگی هم داشته باشد

حضرت استاد مجتهدی می فرمایند : من در این حوزة علمیه ، مرتباً طلابی که درس نمی خوانند و منظم نیستند بیرون می کنم و خوبها را باقی می گذارم مثل باغبان که علف های هرز را از بین گلها می کَند ، و بیرون می اندازد ، من هم از قیافه بعضی ها می فهمم چه کسی به درد طلبگی می خورد و چه کسی به دردر نمی خورد ، حتی از قیافه بعضی از آنها متوجه می شوم که نماز صح یا نماز شب آنها قضا شده است یا نه .
[1]- بحار ، ج2 ، ص 26

آیت الله مجتهدی تهرانی(ره):

???? همان‌طور که به دکتر می‌روی و دستور رژیم غذایی می‌گیری باید پیش استاد بروی و دستور اخلاق بگیری.

⚪️ باید استاد باشد که نزد او بروی که باد کبر و غرور تو را خالی کند، فکر نکنی حالا که این کتاب‌ها را می‌خوانی به جایی رسیده‌‌ای و حتماً مورد تأیید امام زمان (عج) قرار گرفته‌ای.

عیسی جعفری(خدمتکار امام): امام (ره) در گوش من دعای سفر خواندند

امام نسبت به کارکنان منزلشان عاطفه و مهربانی خاصی داشتند، به نحوی که شاید هیچ فرقی بین آنها و فرزندان خودشان در اظهار محبت قایل نمی‏ شدند.

آن شب در مدرسه رفاه خبر آوردند کسی در عقبی حیاط کوچک مدرسه را می ‏زند. آن زمان چون اسلحه نداشتیم، از آن در با چوب حفظ و حراست می ‏شد. خلاصه در را باز کردند. دیدیم امام هستند، آن هم تنهای تنها و شاید حاج احمدآقا نیز همراه ایشان بود و از در دیگر آمده بود.
(رهبر معظم انقلاب؛آیت الله خامنه ای)

آیت الله مجتهدی تهرانی(ره):

 همان‌طور که به دکتر می‌روی و دستور رژیم غذایی می‌گیری باید پیش استاد بروی و دستور اخلاق بگیری.

⚪️ باید استاد باشد که نزد او بروی که باد کبر و غرور تو را خالی کند، فکر نکنی حالا که این کتاب‌ها را می‌خوانی به جایی رسیده‌‌ای و حتماً مورد تأیید امام زمان (عج) قرار گرفته‌ای.

آورده اند که شیخ جنید بغدادی، از عارفان قرن سوم هجری، از شهر بیرون رفت و مریدان از پی او می رفتند . شیخ از احوال بهلول پرسید. مریدان گفتند: « او مرد دیوانه ای است و تو را با او چه کار؟» گفت: « او را طلب کنید که مرا با او کار است.» او را در صحرایی یافتند و شیخ را پیش او بردند. شیخ سلام کرد، بهلول جواب سلام او را داد . فرمود : « تویی شیخ بغداد که مردم را ارشاد می کنی؟ »  عرض کرد: « آری» بهلول فرمود: «باری، طعام خوردن خود را می دانی؟» عرض کرد: «اول «بسم الله» می گویم، از پیش خود می خورم. لقمه کوچک بر می دارم.» بهلول برخاست و فرمود: « تو می خواهی مرشد خلق باشی، در صورتی که هنوز طعام خوردن خود را نمی دانی؟ » و به راه خود رفت. پس مریدان شیخ را گفتند: « یا شیخ این مرد دیوانه است.»

شیخ در پی او روان شد و گفت: « مرا با او کار است.» چون بهلول به ویرانه ای رسید، بازنشست. جنید به او رسید. بهلول پرسید: « آیا سخن گفتن خود را می دانی؟» عرض کرد: « آری ، به قدر می گویم و بی موقع و بی حساب نمی گویم. به قدر فهم مستمعان می گویم و …» بهلول گفت: «چه جای طعام خوردن که سخن گفتن هم نمی دانی! »؛ پس برخاست و برفت.

جنید باز به دنبال او رفت تا به او رسید. بهلول گفت:«تو از من چه می خواهی؟ تو که آداب طعام خوردن و سخن گفتن خود را نمی دانی! باری، آداب خوابیدن خود را می دانی؟» عرض کرد: « آری می دانم»، پس آنچه آداب خوابیدن بود که از حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) رسیده بود، بیان کرد. بهلول گفت: « فهمیدم که  آداب خوابیدن هم نمی دانی». خواست برخیزد. جنید دامنش بگرفت و گفت: « من نمی دانم ، تو از بهر خدا، مرا بیاموز.» بهلول گفت : « تو دعوی دانایی می کردی، اکنون که به نادانی خود معترف شدی، تو را بیاموزم. بدان که اینها که تو گفتی همه فرع است و اصل در خوردن، آن است که لقمه حلال باید و اگر حرام را صد از این گونه آداب به جا بیاوری فایده ندارد و سبب تاریکی دل شود. در سخن گفتن نیز باید اول ، دل پاک باشد و نیت درست باشد و آن گفتن برای رضای خدا باشد و گرنه سکوت و خاموشی بهتر و نیکوتر باشد و در آداب خواب، اصل این است که در دل تو بغض و کینه و حسد مسلمانان نباشد و در ذکر حق باشی تا به خواب روی». جنید دست بهلول را بوسید و او را دعا کرد.

وقتی خدا را شناختی،هر چه می کنی باید خالصانه و عاشقانه باشد . حتی کمال خود را هم در نظر نگیر .نفس بسیار زیرک و پیچیده است و دست بردار نیست .  به هر نحو شده میخواهد خود را وادار کند.

شیخ رجبعلی خیاط

قرآن
آیت الله نجابت می فرمودند: آیت الله میرزا علی قاضی به مرحوم آیت الله شیخ علی محمد بروجردی (از شاگردان برجسته آقای قاضی) فرموده بودند که: هیچ گاه از قرآن جدا مشو و ایشان تا آخر عمر بر این سفارش آقای قاضی وفادار و پایبند بود. هر وقت از کارهای ضروری و روزمره فارغ می شد، قرآن می خواند و با قرآن بود.
آقای سید محمد حسن قاضی می فرمایند: چند سفارش ایشان عبارت است از: اول روخوانی قرآن. می فرمودند قرآن را خوب و صحیح بخوانید. توصیه دیگر ایشان راجع به دوره تاریخ اسلام بود. می فرمودند یک دوره تاریخ اسلام را از ولادت حضرت پیغمبر(ص) تا 255 ه.ق یا 260 ه.ق بخوانید. و بعد از عمل به این ها می فرمودند برو نمازشب بخوان!
آیت الله قاضی در نامه ای به آیت الله  طباطبایی می فرمودند: دستورالعمل، قرآن کریم است؛ «فیه دواء کل دواء و شفاء کل عله و دوا کل غله علماً و عملاً و حالاً». آن قره العیون مخلصین را همیشه جلوی چشم داشته باشید و با آن هادی طریق مقیم و صراط مستقیم سیر نمایید و از جمله سیرهای شریف آن قرائت است به حسن صورت و آداب دیگر، خصوص در بطون لیالی…
و نیز:بر شما باد به قرائت قرآن کریم در شب با صدای زیبا و غم انگیز، پس آن نوشیدنی و شراب مؤمنان است. تلاوت قرآن کمتر از یک جزء نباشد.

دعا در قنوت نماز
آقای قاضی به شاگردان خود دستور می دادند این دعا را در قنوت نماز هایشان بخوانند: اللهم ارزقنی حبّک و حبّ ما تحبه، و حبّ من یحبّک، والعمل الذی یبلغنی إلی حبّک واجعل حبّک احبّ الاشیاء إلی.

نماز
شما را سفارش می کنم به اینکه نمازهایتان را در بهترین و با فضیلت ترین اوقات آنها به جا بیاورید و آن نمازها

با نوافل، 51 رکعت است؛ پس اگر نتوانستید، 44 رکعت بخوانید و اگر مشغله های دنیوی نگذاشت آنها را به جا

آورید، حداقل نماز توابین را بخوانید [نماز اهل انابه و توبه هشت رکعت هنگام زوال است].

مرحوم علامه طباطبایی و آیت الله بهجت از ایشان نقل می کنند که می فرمودند: اگر کسی نماز واجبش را اول وقت

بخواند و به مقامات عالیه نرسد مرا لعن کند.

مرحوم آقای سید هاشم رضوی هندی می فرمایند: روزی یکی را به محضر آقای قاضی آوردند که مثلا آقا دستش

را بگیرد و راهنمایی اش کند. مرحوم آقای قاضی فرموده بودند: به این آقا بگویید که نماز را در اول وقت بخواند.

بعد معلوم شد که آن آقا وسواس در عبادات داشته و نماز را تا آخر وقت به تأخیر می انداخته است.

اما وصیت های دیگر، عمده آنها نماز است. می فرمودند نماز را بازاری نکنید اول وقت به جا بیاورید با خضوع و

خشوع. اگر نماز را تحفظ کردید همه چیزتان محفوظ میماند و تسبیح صدیقه کبری سلام الله علیها که از ذکر کبیر به

شمار می آید و آیت الکرسی در تعقیب نماز ترک نشود.

نماز شب

اما نماز شب پس هیچ چاره و گریزی برای مؤمنین از آن نیست، و تعجب از کسی است که می خواهد

به کمال دست یابد و در حالی که برای نماز شب قیام نمی کند و ما نشنیدیم که احدی بتواند به آن مقامات

دست یابد مگر به وسیله نماز شب.

علامه طباطبایی می فرمودند: چون در نجف اشرف برای تحصیل مشرف شدم، از نقطه نظر قرابت و

خویشاوندی گاه گاهی به محضر مرحوم قاضی شرفیاب می شدم تا یک روز در مدرسه ای ایستاده بودم

که مرحوم قاضی از آن جا عبور می کردند. چون به من رسیدند، دست خود را روی شانه من گذاردند و

گفتند: ای فرزند! دنیا می خواهی نماز شب بخوان، آخرت می خواهی نماز شب بخوان!

حاج سید هاشم حداد می فرمودند: مرحوم آقا خودش این طور بود و به ما هم این طور دستور داده بود که

در میان شب وقتی برای نماز شب برمی خیزید، چیز مختصری تناول کنید، مثلاً چای یا دوغ یا یک خوشه

انگور یا چیز مختصر دیگری که بدن شما از کسالت بیرون آید و نشاط برای عبادت داشته باشید.

رفع ناراحتی های روحی

مرحوم آیت الله قاضی در هنگام اضطراب و ناراحتی های روحی، خواندن این کلمات را سفارش می کردند:

لا اله الا الله وحده لا شریک له، له الحمد و له الملک و هو علی کل شیء قدیر، أعوذ بالله من همزات

الشیاطین و أعوذ بک ربی من أن یحضرون إن الله هوالسمیع العلیم.

هیچ معبودی جز خداوند یکتای بی شریک وجود ندارد و ستایش و حکومت مخصوص اوست و او

بر هر کاری تواناست. از وسوسه های شیاطین به خدا پناه می برم و به تو پناه می برم ای پروردگارم

از این که نزد من حاضر شوند. همانا خداوند شنوا و داناست.

حق الناس

آیت الله نجابت نقل می کند: وقتی که بنده مشرف شدم خدمت آیت الله سید علی قاضی طباطبایی (ره)

ایشان فرمودند: هر حقی که هر کس بر گردن تو دارد باید ادا کنی. خدمت ایشان عرض کردم : مدتی

قبل در بین شاگردهایم که نزد بنده درس طلبگی می خواندند، یکی خوب درس نمی خواند. بنده ایشان

را تنبیه کردم. اذن از ولیّ او هم داشتم در تربیت. در ضمن این جا هم نیست که از او طلب رضایت کنم.

فرمودند : هیچ راهی نداری، باید پیدایش کنی. گفتم آدرس ندارم، گفتند باید پیدا کنی.

آقای قاضی فرمودند: هر حقی که برگردنت باشد تا ادا نکنی باب روحانیت، باب قرب، باب معرفت باز

شدنی نیست. یعنی این ها همه مال حضرت احدیت است. و حضرت احدیت رضایت خود را در راضی

شدن مردم قرار داده است.