موسسه آموزش عالي حوزوي فاطمیه دامغان

حضرت امام صادق علیه السلام

أَنَّهُ نَظَرَ إِلَى فَاكِهَةٍ قَدْ رُمِيَتْ مِنْ دَارِهِ لَمْ يُسْتَقْصَ أَكْلُهَا فَغَضِبَ (علیه السلام) وَ قَالَ مَا هَذَا إِنْ كُنْتُمْ شَبِعْتُمْ فَإِنَّ كَثِيراً مِنَ النَّاسِ لَمْ يَشْبَعُوا فَأَطْعِمُوهُ مَنْ يَحْتَاجُ إِلَيْه‏

(امام صادق علیه السلام) مشاهده كردند كه سيبى را نيم‏خورده از خانه بيرون انداخته اند، خشمگين شدند و فرمودند: اگر شما سير هستيد، خيلى از مردم گرسنه ‏اند خوب بود آن را به نيازمندش مى‏ داديد.

بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 63، ص432.

سوء ظن از کجا
سرچشمه میگیرد؟؟

دل وقتی منجلاب شد
بوی بد میدهد
سوءظنی‌می شود.

راهکار

این درد بزرگی است

اما درمان آسان است

و آن بی اعتنایی است
وقتی یه چیزی از همسرت دیدی…

و توجیه خوب کردی…

و اعتنا به فکر نکردی…

در دهان شیطان زدی…

خواه ناخواه شیطان کنار می‌رود.

اخلاق درخانه

حضرت ایوب را نماد صبر میدانیم.
اما ایشان یکجا از شیطان به خدا شکایت میکند:
به یاد آر بنده ما ایوب را آنزمان که پروردگار خود را ندا داد که شیطان مرا دچار عذاب وگرفتاری نموده

سوره مبارکه صاد آیه ۴۱

✍ایوب نبی از چه چیزی خسته شد و زبان به شکایت گشود؟ امام صادق(ع) پاسخ این سوال را در روایتی داده اند: شیطان به خدا گفت، چون به ایوب نعمتهای زیادی عطا کرده ای او شاکر است.
خداوند برای اینکه به همه عبودیت و اخلاص ایوب را ثابت کند؛ نعمتها را از او یکی یکی گرفت تا دچار به ابتلا و بیماری شود. تا آن زمان ایوب نبی شاکر بود اما پس از آن به مقام صبر میرسد.

نکته جالب اینجاست که ایوب نبی از یک حرف آزرده خاطر شد، وقتی در بیماری سخت بود، علمای بنی اسرائیل نزد او آمدند و گفتند: ای ایوب چه گناهی کرده ای که خداوند تو را اینگونه عذاب کرده است؟ این زخم زبان علمای بنی اسرائیل باعث شد ایوب نبی رنجیده شود. او در اوج نعمت، شاکر بود و امتحان شد… و در اوج سختی و از دست دادن نعمت صابر بود و امتحان شد…خدا در هر حال بندگانش را امتحان میکند

علل الشرایع ج ۱

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرمایند:

«فوالله … لا اغضبتنی ولاعصت لی امرا ولقد کنت انظر الیها فتنکشف عنی الهموم والاحزان؛ سوگند به خدا که فاطمه علیهاالسلام هیچ گاه مرا خشمگین نکرد و در هیچ کاری از من سرپیچی ننمود . و من هرگاه به فاطمه علیهاالسلام نگاه می کردم، غم و اندوه از من زدوده می شد .»

بحارالانوار، ج ۴۳، ص ۱۳۴

امام حسین علیه‌السلام فرمودند:

 «دوازده مهدي از ما هست که نخستين آنها علي بن ابي طالب و آخرين آنها نهمين فرزند من است که او امام قائم به حق است. خداوند زمين مرده را به وسيله ی او زنده ميکند و دين حق را بر تمام اديان پيروز مي گرداند.
براي او غيبتي است که گروه‌هايی در آن از دين برمي گردند و گروه‌هايی ديگر بر آيين خود استوار مي مانند و در اين راه آزارها مي بينند، به آنها گفته مي شود: «اين وعده کي خواهد شد اگر راستگو هستید؟»، آنان‌که بر اين آزارها و تکذيب‌ها صبر کنند همانند کسي هستند که شمشير به دست گرفته در پيشاپيش رسول اکرم جهاد می کنند».

 علامه مجلسی، بحار الانوار، ج۵۱، ص۱۳۳

ابان بن تغلب از یاران نزدیک امام صادق (علیه‌السلام) است می‌گفت: با امام صادق (علیه‌السلام )در مکه بودم همراه آن حضرت مشغول طواف کعبه شدیم.
در این وقت یکی از شیعیان از من تقاضا کرد که همراه او برای برآوردن حاجتی که داشت برویم من به طواف ادامه دادم و او اشاره کرد ولی من به او توجه نکردم زیرا دوست نداشتم امام صادق (علیه‌السلام )را تنها بگذارم و بار دیگر اشاره کرد.امام متوجه اشاره او شد به من فرمود:
او با تو کاری دارد؟ گفتم: آری.
فرمود: او کیست؟
گفتم :از دوستان ما است از شیعیان است.
امام که متوجه شده بود و کار لازمی دارد فرمود: نزد او برو.
عرض کردم: طواف را قطع کنم؟ فرمود :آری.
عرض کردم :گرچه طواف واجب باشد؟
فرمود :آری ،برو گر چه طواف واجب باشد.
و از سخنان امام صادق است که فرمود :سعی و گام برداشتن مسلمان برای برآوردن نیازهای مسلمان دیگر بهتر از هفتاد بار طواف به دور کعبه است.

داستان دوستان ،محمدمهدی اشتهاردی

داود رقی گفت : من و برادرم به‌عنوان زیارت بیرون رفتیم در بین راه یکی از آن‌ها بسیار تشنه شد به طوری که نتوانست بر روی الاغ خود را نگه دارد ،بر زمین افتاد .
برادر درباره او حیران شد که چاره‌ای بیندیشد بالاخره به نماز ایستاد و خدا را به محمد و علی و ائمه (ع) قسم داد و به آبروی آن‌ها درخواست کرد که برادرش را از تشنگی نجات دهد، یکایک ائمه( ع )را نام برد تا به حضرت صادق علیه‌السلام رسید آن جناب را پیوسته می‌خواند و به او پناه می‌برد .
در این هنگام مردی را مشاهده کرد که پیش آمده از حالش جویا شد؟! جریان تشنگی برادر خود را برای او شرح داد .
آن مرد چوبی به دست او داده گفت: این چوب را بین دو لب برادرت بگذار، همین که چوب را گذاشت چیزی نگذشت که چشم‌هایش باز شد از جا حرکت کرد و اثری از تشنگی در او نبود با یکدیگر به راه افتادند زیارتی را که قصد داشتند انجام دادند و وقتی به کوفه رسیدند آن برادری که متوسل شده و دعا می‌کرد به مدینه و خدمت امام صادق علیه‌السلام رسید.
 پس از شرفیاب شدن حضرت فرمود :بنشین.
حال برادرت چطور است؟ و چوب را چه کردی ؟
عرض کرد :وقتی برادرم به آن حال درآمد من خیلی اندوهگین شدم همین که از تشنگی نجات یافت و زندگی ازسر گرفت از خوشحالی چوب را فراموش کردم.
فرمود: وقتی تو از گرفتاری برادرت غمناک شدی خضرپیش من آمد آن شد که قطعه‌ای از شجره طوبی را به وسیله او فرستادم. غلامی را صدا زده فرمود :آن کیسه چرمی را بیاور .
غلام آورد. حضرت آن را گشوده عیناً همان چوب را بیرون آورد و به من نشان داد و دو مرتبه در میان کیسه گذارد.

بحارالانوار، ج ۴

در مدینه چند نفر بیمار جذامی بود مردم با تنفر و وحشت از آن‌ها دوری می‌کردند این بیچارگان بیش از آن اندازه که جسماً از بیماری خود رنج می‌بردند از نظر روحی هم از تنفر و انزجار مردم رنج می‌کشیدند و چون می‌دیدند دیگران از آن‌ها تنفری دارند خودشان با هم نشست و برخواست می‌کردند .
یک روز هنگامی‌که دور هم نشسته بودند و غذا می‌خوردند حضرت علی‌بن‌الحسین، زین‌العابدین، ( علیه‌السلام )از آن‌جا عبور کرد ،آن‌ها امام علیه‌السلام را بر سر سفره خود دعوت کردند و امام (علیه‌السلام) معذرت خواست و فرمود :
من روزه دارم اگر روزه نمی‌داشتم می نشستم.
از شما تقاضا می کنم فلان روز مهمان من باشید. این را گفت و رفت .
امام (علیه‌السلام) در خانه دستور داد غذای بسیار عالی و مطبوع بپزند. میهمانان طبق وعده قبلی حاضر شدند سفره محترمانه برایشان گسترده شد آن‌ها غذای خود را خوردند و امام (علیه‌السلام )هم در کنار همان سفره غذای خود را صرف کرد.

سجاده عشق،ص ۲۲

اسماعیل بن سهل می‌گوید : به خدمت امام‌جواد نوشتم: «به من چیزی بیاموز که هرگاه آن را بگویم، در دنیا و آخرت با شما باشم. حضرت با خط شریف خود که آن را می شناختم نوشت: سوره‌مبارکه«انا انزلناه» را بسیار تلاوت کن و دو لب خود را با گفتن استغفار تر کن (نیروی تازه بخش)»

امام_جواد_علیه_السلام

امام حسین علیه‌السلام فرمودند:

«دوازده مهدي از ما هست که نخستين آنها علي بن ابي طالب و آخرين آنها نهمين فرزند من است که او امام قائم به حق است. خداوند زمين مرده را به وسيله ی او زنده ميکند و دين حق را بر تمام اديان پيروز مي گرداند.
براي او غيبتي است که گروه‌هايی در آن از دين برمي گردند و گروه‌هايی ديگر بر آيين خود استوار مي مانند و در اين راه آزارها مي بينند، به آنها گفته مي شود: «اين وعده کي خواهد شد اگر راستگو هستید؟»، آنان‌که بر اين آزارها و تکذيب‌ها صبر کنند همانند کسي هستند که شمشير به دست گرفته در پيشاپيش رسول اکرم جهاد می کنند».

علامه مجلسی، بحار الانوار، ج۵۱، ص۱۳۳

✍10 صفت مومن در کلام گهربار حضرت امام رضا (ع) عقل شخص مسلمان تمام نيست، مگر اين که ده خصلت را دارا باشد:

①از او اميد خير باشد،
②مردم از بدى او در امان باشند،
③خير اندک ديگرى را بسيار شمارد،
④خير بسيار خود را اندک شمارد،
⑤هر چه حاجت از او خواهند دلتنگ نشود،
⑥در عمر خود از دانش‌طلبى خسته نشود،
⑦فقر در راه خدايش از توانگرى محبوب‌تر باشد،
⑧خوارى درراه خدايش ازعزّت بادشمنش محبوب‌ترباشد
⑨گمنامى را از پرنامى خواهان‌تر باشد،
⑩سپس فرمود: دهمین و چيست دهمین؟

✍?به او گفته شد: چيست؟
فرمود: احدى را ننگرد جز اين‌که بگويد او از من بهتر و پرهيزکارتر است.

«تحف‌العقول»

?امام جواد عليه السلام:

هركس بر قبر مؤمني حضور يابد و رو به قبله بنشيند و دست خود را روي قبر بگذارد و هفت مرتبه سوره مباركه:
«إنّا أنزلناه» را بخواند از شدايد و سختي‌هاي صحراي محشر در أمان قرار مي‌گيرد.

قالَ الإمام الجواد - عليه السلام -: مَنْ زارَ قَبْرَ أخيهِ الْمُؤْمِنِ فَجَلَسَ عِنْدَ قَبْرِهِ وَاسْتَقْبَلَ الْقِبْلَةَ وَ وَضَعَ يَدَهُ عَلَي الْقَبْرِ وَقَرَءَ:
«إنّاأنْزَلْناهُ في لَيْلَةِ الْقَدْرِ» سَبْعَ مَرّات، أمِنَ مِنَ الْفَزَعَ الاْكْبَرِ.

اختيار معرفة الرّجال، ص ۵۶۴، ح ۱۰۶۶

⚜حدیث «إِنَّ فَاطِمَةَ خُلِقَتْ حُورِیَّةً فِی صُورَةِ إِنْسِیَّةٍ»

از جمله احادیث مشهور در باب منزلت و جایگاه والای فاطمه_زهرا سلام الله علیها می‌باشد.
این حدیث در کتاب‌های «بحار الانوار» و «مستدرک الوسائل» به سند مشترک از کتاب «دلائل الامامة» ذکر شده است. گفتنی است که در منابع دیگری نیز این حدیث با سلسله سند دیگری نقل شده است. راویان آن در علم رجال اجمالاً توثیق شده اند، و سند حدیث، مورد اعتنا است.
حدیث مزبور دارای دو معنای ظاهری و باطنی است:

معنای ظاهری: «فاطمه، حوریّه ‏اى است که همانند صورت انسان خلق شده است».

معنای باطنی: حضرت فاطمه سلام الله علیها در مرحلۀ اول خلقت، همجنس حوریان از خاک نورانی بهشت است.
وقتى که پروردگار متعال، آدم را آفرید، جسم نوری حضرت فاطمه سلام الله علیها را به صورت یک سیب در بهشت در آورد، و در شب معراج، آن سیب را توسط حضرت جبرئیل، به پیامبر اکرم صلوات الله علیه داد و پیامبر صلوات الله علیه آن سیب را نوش جان فرمودند و نطفۀ حضرت فاطمه از آن سیب بهشتی منعقد شد، اما در مرحلۀ وجودی در این دنیا، همانند انسان ها خلق شده و ساختار فیزیکی و ظاهری او شبیه آنها است.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:

خداوند نور حضرت فاطمه سلام الله علیها را پیش از آفرینش زمین و آسمان‌ها آفرید. عرض شد: یا رسول‌الله! مگر حضرت فاطمه علیهاالسلام از جنس آدمیان نیست؟
فرمود: او حور است در قالب آدمیان. خداوند نور وی را در صُلب آدم به ودیعه گذاشت و از صلب من بیرون آورد، هر گاه شوق بهشت می‌کنم، فاطمه را می‌بوسم.[ تفسیر الفرات، ص۱۰]

ابن‌عباس در خبر مفصلی از پیغمبر صلی الله علیه و آله نقل کرده که در ساق عرش نوری دیدم که فروزنده بود مانند حوریان بهشتی. پرسیدم کیست؟
گفتند: این دختر،«انسیه حوراء» است و او از میوه‌های بهشتی تکوّن یافته است. حوریه‌ای است به صورت انسیه، و انسیه‌ای است به معنی حوریه و چون درِ بهشت را گشودند، بوی حضرت فاطمه علیهاالسلام را استشمام کردم.

مراد از حوریه این است که مانند انسان و انسیه، به کدورات عالم طبع، آلوده نشده و چون ملکه نوری است که به همه صور می‌توان متشکل گردد.
اصل حورالعین، از طبیعت ملک و نورانیت است و حضرت فاطمه، انسیه‌ای است که به نورانیت و روحانیت فرشتگان است.
چون بشریت، مستلزم کثرت کثافات عنصری مادی است؛ حضرت فاطمه انسیه حوراء از کدورت طبیعت بشری دور و منزه است و او موجودیت بین فرشتگان و بشر است.

بدین جهت حضرت زهرا سلام الله علیها را «انسیه حوراء» گفتند که روح افزا و روح بخش و روح انگیز بود و در طینت سنخیتی او، کدورات و پلیدی وجود نداشته است.
بدین جهت حضرت زهرا سلام الله علیها را «انسیه حوراء» گفتند که روح افزا و روح بخش و روح انگیز بود و در طینت سنخیتی او، کدورات و پلیدی وجود نداشته است.
«انسیه حوراء»؛ یک فرشته‌ای به صورت ترکیب عنصری بشری است که در لطافت و ملاحت، حوراء و در صورت، بشری بود که آلوده به پلیدی‌های مادی نشده است.[کتاب فاطمة الزهرا”س” صاحب ولایت کبری، ص۷۵]

مردی نزد امام جواد(ع) آمد که بسیار خوشحال و خندان به نظر می‌رسید. امام علت خوشحالی اش را بپرسید، و گفت: یابن رسول الله! از پدرت شنیدم که فرمود: شایسته ترین روز برای شادی یک بنده روزی است که در آن، انسان توفیق نیکی و انفاق به دوستانش را به دست آورد و امروز ده نفر از دوستان و برادران دینی که فقیر و عیالوار بودند، از فلان شهرها به نزد من آمدند و من هم به هر کدام چیزی بخشیدم. به همین خاطر خوشحال شدم. آن حضرت فرمود: :rose:لعمری انّک حقیق بان تسرّ ان لم تکن احبطته او لم تحبطه فیما بعد؛به جانم سوگند! شایسته است که خوشحال باشی، امّا ممکن است که اثر کار خود را از بین برده باشی یا بعداً از بین ببری،
او با شگفتی پرسید: چگونه عمل نیک من بی فایده می شود و از بین می رود؟ در حالی که من از شیعیان خالص شما هستم. امام فرمود : با همین سخنی که گفتی، کارهای نیک و انفاق‌های
خود را در حق دوستان از بین بردی، او توضیح خواست و آن حضرت، این آیه را تلاوت کرد یا ایّها الّذین آمنوا لاتبطلوا صدقاتکم بالمنّ و الاذی؛ ای مؤمنان صدقه ها و بخشش های خود را با منّت و اذیّت کردن باطل نکنید.
مرد گفت: من که به آن افراد منّت نگذاشتم و آزارشان ندادم.
امام فرمود: همین که گفتی: چگونه عمل نیک من بی فایده می شود و از بین می رود؟ و یقیناً خود را جزء شیعیان خالص ما قرار دادی، ما را آزردی! آن مرد بعد از اعتراف به تقصیر خود پرسید: پس چه بگویم امام فرمود: بگو من از دوستان شما هستم. دوستان شما را دوست دارم و دشمنان شما را دشمن می دارم.مرد قبول کرد و امام جواد فرمود: :sparkles:الآن قد عادت الیک مثوبات صدقاتک و زال عنها الاحباط؛اکنون پاداش بخشش هایت به تو برگشت و حبط و بی اثر بودن آن زایل شد.

دوستی و تعامل با همنوعان در سیره امام جواد(ع)

سیره ائمه معصومین در بخشش و انفاق خالصانه و بدون منت و آزار بوده است و دوستان خویش را نیز به دوری از این عمل ناپسند دعوت می‌کردند.

ابوعلی بغدادی می گوید: در بخارا بودم. کسی به من ده عدد شمش طلا داد و گفت: وقتی که به بغداد رسیدی، به حسین بن روح تسلیم کن تا خدمت حضرت تقدیم دارد.

من به سفر پرداختم و از رود آمویه که می گذشتم، شمشی از آنها گم شد و من نفهمیدم. به بغداد که رسیدم، شمشها را شمردم و یکی را گمشده دیدم. شمشی خریدم و آن را کشیدم و به آنها افزودم و به خدمت جناب حسین بن روح نایب خاص امام زمان علیه السلام رسیدم و همه طلاها را تحویل دادم.

حسین گفت: شمشی که خودت خریده ای بردار و بدان اشاره کرد. سپس گفت: شمشی که گم کرده بودی به ما رسید و آن را به من نشان داد.

من نگاه کردم، دیدم درست همان شمشی است که هنگام گذشتن از رود آمویه گم شد.

امام زمان (ع) سرچشمه نشاط جهان

شاید در زندگی شما نیز اتفاق افتاده باشد که گاهی به مطلبی یا امری توجه نداشتید و اتفاقی برای شما رخ داده است اما از آن‌جا که امام زمان به تمام احوالات ما آگاهی دارند؛ حتی اگر خود ما متوجه آن مطلب نباشیم حضرت با واسطه ما را مطلع خواهند ساخت و گره از کارمان بازخواهند کرد.