موسسه آموزش عالي حوزوي فاطمیه دامغان

علامه حسن زاده آملی

اگــر امر بـه معروف هم می خواهی بکنــی خیلی آهستــه، مثل آینــه باش.
آینــه داد نمی زنــد یقه ات بَــد است.
وقتـی روبــروی آینــه می ایستی جیــغ نمی کشد
بگویــد چــرا موی سرت اینجوری است ؟
خیلی سکوت محض است، آهستــه هیـچ کس خبــر دار نیست، جز تــو و آینــه …

آيا در ماه رمضان آمرزيده شده‏‌ايم؟

پاسخ مرحوم آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی :

اگر حال «مراقبت» پيدا كرده‌ ايد، آمرزيده شده ‌ايد!

اگر دیدید بعد از ماه رمضان، در رفتارها و کردارها و گفتارها، تجدید نظر کرده ‌اید، بدانيد كه لطف خدا شامل حال شما شده است. خوب حرف من را گوش کنيد! يعني اگر داريم از خودمان مراقبت می‌ کنیم، چه از نظر اعمال شخصی، چه در روابط اجتماعی ، چه در محيط خانوادگی، آموزشي، کاری‌ و رفاقتی‌ ، اين علامت آن است كه ما آمرزيده شده‌ ايم. شما ببینید، ما معمولاً در اين چهار محیط هستیم؛ محيط خانوادگی، محيط آموزشی، محيط شغلی و محيط رفاقتی. اگر ديديد كه در اين محيط‌ ها توجه دارید که كاري كه انجام مي‌ دهيد، حرفي كه مي‌ زنيد مشروع باشد يا انساني باشد، اگر دیدید این مراقبت برایتان پیدا شده است، بدانید که خداوند شما را آمرزیده است.

از عنايت خدا، پاسداري كنيد!

حالا خودت و نفْست را رها نکن! اين حالت توجه و مراقبه را رها نکن! از این عنایت الهی، پاسداری کنید! این لطفی را که خدا به شما کرده است، نگاه دارید! این تنبّه و تذکّر را حفظ كنيد! ما كه از خواب غفلت و بي‌ توجهي به كردار خود به طور صد در صد بیدار نشده ‌ايم. کمی چشم ما باز شده است و حالت هشياري و توجه به ما دست داده است. نگذاريد چشم‌هايمان دو مرتبه بسته شود و به خواب غفلت فرو رویم. چه در مسائل فردی، چه اجتماعی، در تمام محیط‌ ها اول ببینیم كه آيا فرق کرده‌ ایم یا ـ نعوذ بالله ـ نه؟ ثانياً تلاش كنيم اين حالت و اين تغيير را براي خود حفظ كنيم كه بهترین چیز این است.

سرِ نخ انسانيّت و الهيّت

من مي‌ خواستم به دوستان بگویم که نگذارید این جلسات بدون اثر عملی باشد. لذا سعي كنيد كه اين دست‌آورد الهي و انساني را نگاه داريد و اگر اين حال توجه و مراقبت را در خود نگاه داريد، بدانید که همين كار، یک سرنخی برای پیشرفت شما در وادی انسانیت و الهیت مي‌شود. هم شما را در وادي انسانیت پيش مي‌برد و هم در وادي خدايي شدن. از این‌ها مراقبت کنید!

منبع: خبرگزاری مهر

                        بادسته گل صلوات هدیه بر روح بلند ایشان،

                                                                    ملتمس دعای خیر استاد هستیم.

    ?اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم?

وقتی خدا را شناختی ،

هر چه می کنی باید خالصانه و عاشقانه باشد.حتی کمال خود را هم در نظر نگیر .

              نفس بسیار زیرک و پیچیده است و دست بردار نیست . 

                      به هر نحو شده میخواهد خود را وادار کند.

                                                                        رجبعلی خیاط

به یاد مدرس

مدرس ،شیخ محمدرضا مهدوی قمشه ای که فقیه معروفی بود را دیده بود، پیشنهاد داد که بیاید تهران و در مدرسه سپهسالار تدریس کند که آیت الله مهدوی گفته بود؛ آقا وسایلش فراهم نیست ، باید مقدمات آن را تدارک دید. و مدرس پاسخ داده بود: تحصیلات علوم دینی، اسبابش، بی اسبابی است. هیچ چیز نمی خواهد جز همت، من وقتی در نجف رفتم در مدرسه صدر اتاقی محقر داشتم که طول آن به اندازه قامت من نبود زمانی که در آن می خوابیدم، پاهایم از در اتاق بیرون می آمد ولی هدف اتاق نبود. کار خود را با جدیت ادامه دادم و برای فراگیری علوم دینی کوشیدم تا وقتی که آ شیخ حسنعلی اصفهانی آمد و گفت : بیایید به اتاق من و من هم حجره ایشان شدم.

او یک مدرس بود، ص83

دستورالعملی برای حل مشکل ازدواج و گشایش در آن از آیت الله العظمی وحید خراسانی
از محضر مبارک عالم ربانی، فقیه معظم، مرجع عالی قدر حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی_حفظه الله_ سوال شد:
برای حل مشکل ازدواج و گشایش در آن چه دستوری را توصیه می فرمایید؟
ایشان فرمودند:
دو رکعت نماز بخواند مانند نماز صبح بعد از نماز تسبیحات حضرت زهراء علیهاالسلام را بخواند و بهتر است سر به سجده بگذارد و 14 مرتبه صلوات بفرستد و بعد از آن 100مرتبه بگوید «اللهم خِرلِی و اختَرلِی» و بعد از آن دوباره 14مرتبه صلوات بفرستد انشاءالله تعالی این نماز را و دعای بعد آن را در روزهای مختلف تکرار نماید تا خداوند در امر ازدواج گشایش نماید.
همچنین نماز استغاثه به حضرت زهراء علیهاالسلام خوانده شود و کیفیّت آن چنانکه در مفاتیح آمده چنین است که دو رکعت نماز خوانده و بعدِ سلامِ نماز، 3 مرتبه تکبیر گفته و تسبیح حضرت زهراء علیهاالسلام را بخواند و بعد سجده رفته و صد مرتبه بگوید «یا مولاتی یا فاطمة اغیثینی» و بعد طرف راست را روی زمین بگذارد و دوباره صد مرتبه بگوید «یا مولاتی یا فاطمة اغیثینی» و بعد سجده نموده و آن را صد مرتبه در سجده بگوید و بعد طرف چپ صورت را بر زمین گذارده و آن را صد مرتبه بگوید و بعد مجدداً سجده نموده و صد و ده بار آن را در سجده بگوید و حاجت خود را یاد کند.

منبع:پایگاه دفتر حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی_حفظه الله_

علامه و مطالعه

آیت الله احمدی میانجی (رحمه الله) درباره علامه طباطبایی (رحمه الله ) می گوید: « گاهی تمام شب را مطالعه می کرد. روزی گفت: « دکتر گفته مطالعه نکن» به ایشان عرض کردم : « خوب مطالعه نکنید!» فرمود: « بی کار زندگی کردن از مرگ هم بدتر است.» و ادامه داد: « مطالعه می کنم و روزی هم می میرم.» بعد از منع طبیب، ایشان بیست جلد المیزان را نوشت! یک بار به ایشان عرض کردم: « از این همه مطالعه خسته نمی شوید؟» فرمود: « علم همچون باغ است اگر در این باغ خسته شوم، به باغ دیگر می روم.» روزی فرمود : « من در شبانه روز، شش ساعت را صرف خوردن و خوابیدن و عبادت می کنم و هجده ساعت هم مشغول تفکر هستم.» و عجیب این که ادامه می داد: « که گاهی هنگام تفکر خوابم می برد؛ وقتی بیدار می شوم، افکارم را از آن جا که مانده بود، ادامه می دهم( چون می بینم) حتی در خواب هم فکرم مشغول بود.!»

منبع: ز مهر افروخته ، ص 26

 مرحوم حضرت آیت ‌الله مجتهدی تهرانی:

کسانی که نماز را در اول وقت نمی خوانند ، نماز آنها را نفرین می کند

و می گوید:

 ضَیَّعَکَ الله کَما ضَیَّعتَنی! ،
خدا تو را ضایع و خراب کند ، همان طور که تو مرا ضایع و خراب کردی!

به همین خاطر هم هست که این گونه افراد همیشه گرفتارند.

 می گویند:
آقا ، من هر کار می کنم نمی شود , این کار , آن کار.
 این برای این است که نماز اول وقت نمی خوانی
و پدر و مادر از دست تو ناراضی هستند.

امام خمینى (ره) توجه خاصى به قرآن داشتند، به ‏طورى که روزى، هفت ‏بار قرآن می‏خواندند!

امام در هر فرصتى که به ‏دست می‏آوردند، ولو اندک، قرآن می‏ خواندند. بارها دیده شد که امام، حتى در دقایقى قبل از آماده شدن سفره - که معمولا به بطالت می‏گذرد - قرآن تلاوت مى ‏کنند ! (1) امام بعد از نماز شب تا وقت نماز صبح، قرآن مى‏ خواندند . (2)

یکى اطرافیان امام مى‏ گوید:

امام در نجف، چشم‏شان درد گرفت و به دکتر مراجعه کردند. دکتر بعد از معاینه‏ چشم امام گفت: «شما باید چند روزى قرآن نخوانید و به چشم‏تان استراحت ‏بدهید» . امام خندیدند و فرمودند: «دکتر، من، چشم را براى قرآن خواندن مى ‏خواهم! چه فایده‏اى دارد که چشم داشته باشم و قرآن نخوانم؟ شما یک کارى کنید که من بتوانم قرآن بخوانم. » (3)
و در ماه رمضان یکى از همراهان امام در نجف، اظهار مى ‏کرد که امام خمینى در ماه مبارک رمضان، هر روز ده جزء قرآن مى‏ خواندند ، یعنى در هر سه روز، یک بار قرآن را ختم مى‏ کردند . (4)

علاوه بر آن، هر سال چند روز قبل از ماه مبارک رمضان ، دستور مى‏ دادند که چند ختم قرآن براى افرادى که مد نظر مبارکشان بود، قرائت ‏شود . (5)
1- پا به پاى آفتاب، ج 1، ص 270 .

2- برداشت‏هایى از سیره‏ امام خمینى ، ج 3 ، ص 198 .

3- همان، ص 7.

4- همان .

5- پا به پاى آفتاب، ج 1 ص 181

چه خوب می شد اگر نگاهمان نسبت به یکدیگر با حسن ظن و خضوع وخشوع بود تا با کوچکترین بی احترامی از سوی دوست و آشنای دیرینه‌ای، از کوره در نرویم و با غرور و تکبر مسیری را نرویم که به کینه توزی و ناراحتی های بلند مدت ختم شود.

خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید:

وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا فرقان/63

و بندگان خداى رحمان، كسانى‏اند كه روى زمين با تواضع و فروتنى راه مى‏روند

آقا محمود نواده مرحوم وحید بهبهانی و از علمای بزرگ و عالیقدر است. حاج میرزا مسیح که یکی از علمای معاصر ایشان بود در اثر سوءتفاهمی، آقا محمود را تکفیر کرده بود، مدتی گذشت تا آنکه حاج میرزا مسیح به قصد زیارت آستان مقدسه حضرت معصومه (علیهاالسلام) به قم مشرف شد و در آن شهر در مسجد امام حسن عسکری(علیه السلام) نماز جماعت می‌خواند، از قضا آقا محمود نیز برای زیارت قبلاً به قم آمده بودند و در آن روزها هنگامی‌که متوجه شد میرزا مسیح اقامه جماعت می‌کند، برای شرکت در نماز جماعت خاضعانه و بدون هیچ ناراحتی حاضر شد و به میرزا اقتدا نمود.

نزدیکان آقا محمود به او گفتند: میرزا شما را تکفیر کرده و شما به او اقتدا می‌کنید؟

در پاسخ گفت: مسئله‌ای رخ نداده و چیزی نیست، منافاتی ندارد که امر برای میرزا مشتبه شده باشد و مرا کافر بداند ولی من وی را عادل بدانم و طبق مبانی فقهی هر دو نفر مطابق نظریه خویش عمل نموده‌ایم زیرا او طبق اخبار اشتباهی که در دست دارد من را تکفیر کرد و من هم ایشان را عادل می دانم و به او اقتدا می‌کنم و هر دو مثاب و مأجور هستیم.

جریان که به اطلاع حاج میرزا مسیح رسید شگفت‌زده به دیدار آقا محمود شتافت و جدایی به دوستی تبدیل شد و همواره از اخلاق والای آقا محمود در تعجب بود.

آیت الله سید علی آقا قاضی در یکی از نامه هایش چنین مرقوم فرمودند: …. و تمام طرق …. توسل به ائمه أطهار(ع) و توجه تام به مبدأ است. چونکه صد آمد، نود هم پیش ما است. با دراویش و طریق آنها کاری نداریم. طریقه، طریقه علما و فقها است، با صدق و صفا.

مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: سید پیری بود اهل ابهر و اهل منبر و عبادت. لقب خوبی هم داشت، «وجیه الله». او قصد رفتن به مشهد را داشت. به تهران آمد که با هم برویم. به ایشان گفتم: شما برو، من چند روز دیگر می‌آیم. من تا بروم مدتی طول کشید و روزهای آخر صفر شد. در مشهد در صحن نو ایشان را دیدم. تا مرا دید اشکش جاری شد. گفتم: حتماً این چند روز دائم گریه می‌کردی؟ گفت: گریه نکنم چه کنم. گفتم: اگر حضرت رضا(ع) بفرمایند: آقا وجیه، شما سالی چند روز اینجا می‌آیی، فقط گریه‌هایت را پیش ما می‌آوری، خنده‌هایت را کجا می‌بری، چه جواب می‌دهی؟ یک باره همان جا داخل صحن خنده‌اش گرفت و هرچه سعی می‌کرد جلوی خنده‌اش را بگیرد، نمی‌توانست.

بعضی از ما هم اینجور هستیم. بعد از یک سال یا چند سال می‌رویم زیارت، فقط گریه‌هایمان را برای حضرت می‌بریم، حاجت‌هایمان هم روی آن. آن وقت ببینید چه می‌شود! درست است که ائمه(ع) کریم هستند و بزرگوار، ولی انصاف داشته باشید. گریه‌هایتان را کنار بگذارید و خنده‌هایتان را بیاورید. اجتماع جای خنده است، دنیا جای خنده است. سر نماز که می‌روید با خنده بروید.

البته خداوند هم مزاج ما را می‌داند برای همین گفت زیاد گریه کنید و کم بخندید فَلیَضحَکُوا قَلیلاً وَ لیَبکُوا کَثیراً خدا می‌گوید: حال که پیش ما نمی‌آیید و در بیابان‌ها سرگردانید، زیاد بگریید و کم بخندید و الاّ بایستی، قشنگ‌ها را نزد امامان(ع) ببریم.

سیّدبن طاووس می‌گوید: اگر مردم عادت به گریه نداشتند، مقتل کربلا را به عیش و عشرت تبدیل می‌کردم. سیّدبن طاووس از بزرگان است. عالمی است که همه‌ بزرگان علم و دین قبولش دارند حتّی علمای اهل سنّت. در بزرگی‌اش همین مقدار بس که وقتی روایتی نقل می‌کند، کسی از او مدرک نمی‌خواهد و نمی‌پرسد که از کجا و از قول چه کسی نقل می‌کنی. در میان همه‌ علماء، همین یک نفر است که از این موقعیّت برخوردار است، دومی هم ندارد. همه علماء وقتی روایتی نقل می‌کنند، به منبع آن هم اشاره می‌کنند. اما وقتی گفته می‌شود: «قال سیّد» همه می‌پذیرند و به سند آن کاری ندارند. چون او خدمت امام عصر عجل الله تعالی می‌رسید. امام زمان او را در آغوش می‌گرفت، می‌فشرد و مشکلات علمی‌اش را حل می‌کرد. لذا سیّد طاووس از خیلی چیزها خبر داشت.

کتاب طوبای محبّت – جلد دوم ص 56
مجالس حاج محمّد اسماعیل دولابی

حضرت استاد مجتهدی می فرمایند : استاد ما حضرت آیه الله حاج شیخ علی اکبر برهان (ره) می فرمودند : دو کیلو قند و یک کیلو زعفران را شب بگذار کنار پیت نفت ، صبح که شد دیگر نمی شود از آنها استفاده کرد . رفیق بد هم همین طور ، برای انسان ضرر دارد . پنبه را بگذار کنار آتش بگو نسوز ، مگر می شود ؟ (ص 196)

اساتید نیز تا لایق درس دادن نشده اند درس ندهند ، زیرا این خیانتی بزرگ به شاگرداست ، بلکه به دین و اسلام است چرا که این شاگرها بعدها می خواهد عالم دینی بشود . وقتی که واقعاً از هر جهت لایق درس دادن شدی ، آن وقت تدریس کن و شاگردانت را از نظر علمی و اخلاقی بساز .

احترام گذاشتن به استاد

حضرت رسول اکرم (ص) فرمودند : آن الله تعالی وَضَعَ اَربَعاً فی اَربَعٍ بَرَکَهُ العِلمِ فی تَعظیم الاستاد ، و بَقاءُ الا یمانِ فی تعظیم الله ، و لَذَّهُ العَیش فی بِرِّالوالِدَینِ ، وَ النَّجاهُ مِنَ النارِ فی ترک ایذاءِ الخَلق [1] خداوند متعال چهار چیز را در چهار چیز قرار داده است : 1- برکت علم را در تعظیم استاد .2- باقی ماندن ایمان را در تعظیم خداوند متعال .3- لذت زندگی را در نیکی به پدر و مادر .4- نجات از اتش را در اذیت نکردن مردم.

حضرت استاد مجتهدی می فرمایند : اگر می خواهی علمت برکت داشته باشد استاد را تعظیم کن و به او احترام بگذار . اگر خدایی نکرده غیبت استاد را بکنی یا آن طوری که اسلام فرموده است او را احترام و اکرام نکنی دیگر به درد طلبگی هم نمی خوری و علمت برکت نخواهد داشت . سعی کن در موقع درس نزدیک استاد بنشینی ، در این صورت بیشتر استفاده می کنی . من هر موقع از قم به تهران می آمدم سریع به دیدم استادم حاج شیخ علی اکبر برهان (ره) می رفتم . اگر هم خواستی از حوزه علمیة خودت به جای دیگر بروی برو همه اساتیدت را ببین و تشکر کن و خداحافظی نما ، زیرا این گونه اعمال توفیق آور است .

نقل می کنند دو نفر طلبه در نجف اشرف درس می خواندند و هر دو ملا شدند و قصد رفتن به شهر خودشان را کردند ، یکی از آنها به دیدن اساتید رفته و خداحافظی کرد و تشکر نمود و حلالیت طلبید ، ولی دیگری بدون خداحافظی برگشت . در بین راه وسیله نقلیه آنها تصادف کرد و متأسفانه خبر رسید که نفر دوم بر اثر شدت جراحات وارده در گذشت و نفر اول صدمه ای ندید و سالم به مقصد رسید .

حضرت استاد مجتهدی می فرمایند : تجربة نیم قرن من ثابت کرده است که اگر اساتید از تو ناراضی باشند به جایی نخواهی رسید ، اگر چه در این راه استقامت داشته باشی ، ولی با این وجود ، خدمات شایانی نخواهی داشت و آثار باقیات الصالحات از خود به یادگار نخواهی گذاشت . یادم می آید که چند نفر از طلاب این حوزه مرا خیلی ناراحت و اذیت می کردند به حدی که دلم مکدر شد و از دست آنها ناراحت شدم ، بعد از مدتی آنها را ندیدم ، بعدها متوجه شدم که آنها طلبگی را رها کرده و در بازار مشغول به کار هستند ، یکی از آنها در    لاله زار نوار می فروشد و دیگری در بازار تهران در مغازه دیگری مشغول بکار است و یکی دیگر پس از مدتی اطلاعیه او بر روی دیوار دیده شد که ظاهراً بر اثر تصادف از دنیا رفته بود .

نکته مهم این است که تعظیم استاد فقط تعظیم ظاهر نیست بلکه باید در باطن استاد را تعظیم نمائی و کوچکترین سوءظن به استاد نداشته باشی و کارهای استاد را به بهترین صورت توجیه کنی و سِرّ توفیق طلاب ، نداشتن سوءظن به علما و احترام اساتید است . کتاب مُنیَهُ المُرید نوشته شهید ثانی (ره) را حتماً بگیرید و بخوانید و عمل کنید ، در این کتاب آداب اساتید و شاگردان به طور مفصل نوشته شده است .(199 ـ 200)

[1]- اثنی عشریه فی مواعظ العدیه ، ص 157

آیت الله بهجت (ره):

ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺎ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ
ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ،
ﺍﺳﻢ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ.
ﻋﻨﺎﻭﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ،
ﭘﺴﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺮﺩﻡ
و ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ،
ﻭﺯﻳﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ
ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ
ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺻﻼ ﻣﻼﮎ ﻧﻴﺴﺖ

???? ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮ ﺍﺳﺖ

???? ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﺿﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺑﻬﺸﺖ.

???? دوم ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﺿﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺑﻬﺸﺖ.

???? سوم ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﺷﮏ ﺑﺮﺍﻱ امام حسین و ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﻟﺰﻫﺮﺍ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ و عمل صالح انجام دادند ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺑﻬﺸﺖ.

???? ﺳﭙﺲ ﻣﻼﺋﮑﻪ ﻣﻴ ﮕﻮﻳﻨﺪ :
ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﭘﺲ ﺷﻬﺪﺍ ﻭ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ وایثارگران ﭼﻪ؟
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ
ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﻴﺴﺖ
ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﻨﻴﻢ،
ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﮐﺠﺎ ﺧﻮﺷﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﮐﺠﺎﻱ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﻭﻧﺪ؟
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺭﺿﺎﻳﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻴﻢ.