الَّذِينَ يُنفِقُونَ فِي السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ
(همان) کسانى که در توانگرى و تنگدستى، انفاق مى کنند. و خشم خود را فرو مى برند. و از (خطاى)مردم درمى گذرند. و خدا نیکوکاران را دوست دارد(آل عمران/۱۳۴)
روشن است: انفاق در حال وسعت به تنهائى نشانه نفوذ کامل صفت عالى سخاوت در اعماق روح انسان نیست، اما آنها که در همه حال اقدام به کمک و بخشش مى کنند، نشان مى دهند این صفت در آنها ریشه دار است.
ممکن است گفته شود: انسان در حال تنگدستى چگونه مى تواند انفاق کند
پاسخ این سؤال روشن است; زیرا:
اولاً ـ افراد تنگدست نیز به مقدار توانائى مى توانند در راه کمک به دیگران انفاق کنند.
ثانیاً ـ انفاق منحصر به مال و ثروت نیست بلکه هر گونه موهبت خدادادى را شامل مى شود، خواه مال و ثروت باشد، یا علم و دانش، یا مواهب دیگر.
و به این ترتیب، خداوند مى خواهد روح گذشت، فداکارى و سخاوت را حتى در نفوس مستمندان جاى دهد تا از رذائل اخلاقى فراوانى که از بخل سرچشمه مى گیرد بر کنار بمانند.
تفسیر نمونه